Hindus Rajesh Mohur został zatrudniony do opieki nad małym Carlo i miał okazję z bliska obserwować jego życie. Świętość Carla zachwyciła go tak bardzo, że przeszedł na chrześcijaństwo!
AS/ CATHOLIC NEWS AGENCY
DODANE 31.05.2023 12:35
W wywiadzie opublikowanym w najnowszej książce korespondentki CNA w Rzymie Courtney Mares „Błogosławiony Carlo Acutis: Święty w trampkach”, Rajesh Mohur – syn bramińskiego duchownego podzielił się historią swojej duchowej podróży: od hinduizmu do chrześcijaństwa. Ogromną rolę na tej drodze odegrał Carlo Acutis – 15-letatek z Włoch.
Ale od początku... Mohur dorastał na małej wyspie na Oceanie Indyjskim u wybrzeży Afryki, około 500 mil na wschód od Madagaskaru. Podobnie jak większość mieszkańców Mauritiusa, Mohur był hinduistą. Jego rodzina należała do kasty kapłańskiej braminów, najwyższej z czterech kast w społeczeństwie hinduistycznym. Ojciec Mohura był hinduskim kapłanem, który pełnił funkcję przewodniczącego Hinduskiego Stowarzyszenia na Mauritiusie. Wtajemniczał go w hinduistyczne praktyki religijne, na edukację wysłał go do Indii, by jeszcze bardziej zanurzył się w kulturze hinduskiej.
„Byłem w tak wielu świątyniach. Spotkałem tak wielu guru w ośrodku medytacyjnym i spotkałem swamich” - powiedział Mohur. „Byłem świadkiem wszystkich tych miejsc. Było spokojnie, wiesz. Miło. Ale twoje życie się nie zmienia. ... Szukałem żywego Boga. […] Moją podróżą zawsze było znalezienie czegoś, czego... w głębi duszy nie mogłem spełnić” – wspomina w wywiadzie.
Po przyjęciu na uniwersytet w Radżastanie, Mohur został w Indiach, gdzie ukończył studia licencjackie z fizyki. Planował zapisać się na studia magisterskie w Anglii, gdy otrzymał wiadomość o śmierci ojca. Ponieważ jego rodzina miała problemy finansowe, poczuł się zmuszony do powrotu na Mauritius, by pomóc rodzinie. Po śmierci ojca Mohur zwiększył swoje oddanie hinduistycznym modlitwom. Modlił się codziennie, często z poczuciem gniewu i goryczy. „Zawsze modliłem się: Dlaczego jestem w takiej sytuacji?” – powiedział.
Na Mauritiusie trudno było znaleźć pracę. W połowie lat 80-tych wyemigrował do Włoch. Mohur został zatrudniony przez rodzinę Acutis w grudniu 1995 roku, aby pomóc w opiece nad Carlo. „I poznałem Carlo, takie małe dziecko” – wspomina Mohur.
Z wyglądu przypominał mu małego cheruba z brązowymi kręconymi włosami, jakie są na obrazach i rzeźbach w Mediolanie. Drugiego dnia pracy dla rodziny, Mohur przypomniał sobie, że mały Carlo podszedł do niego z wielkim uśmiechem i prezentem – kawałkiem gumy do żucia. Mohur razem z małym Carlo oglądał w deszczowe dni kreskówki, oparte na Biblii i żywotach świętych. Budziło to jego duże zainteresowanie, gdyż wcześniej nie miał zbyt wiele styczności z katolicyzmem.
Acutis chętnie rozmawiał z Mohurem o rzeczach, które były mu bliskie: o niebie, Mszy świętej i obecności Jezusa w Eucharystii. Wyjaśniał wszystko z „taką słodyczą”, powiedział Mohur. „Zawsze mówił o Eucharystii, Jezusie, o tym, jak cierpiał za nas... poświęcił dla nas swoje życie" – powiedział Mohur. „Carlo, powiedział mi, że ... gdziekolwiek pójdziesz, możesz znaleźć Jezusa obecnego w Ciele, Duszy i Krwi [w tabernakulum]” – wspomina w wywiadzie.
Mohur zaobserwował także, że Carlo bardzo troszczy się o innych. Kiedyś zebrał swoje zabawki, w tym prezenty świąteczne od rodziców i dziadków i poprosił Mohura, aby pomóg mu je sprzedać w parku, by zebrane pieniądze przekazać biednym. „Zebrał pieniądze, a przed kościołem leżało kilku biednych ludzi. Zimą spali na podłodze. Było dość zimno. ... Powiedział, że cierpią. Potrzebowali pomocy” – powiedział Mohur.
1) Musisz tego chcieć (być świętym) całym sercem, a jeśli jeszcze tego nie chcesz, musisz uporczywie prosić Pana.
2) Staraj się codziennie chodzić na Mszę Świętą i przystępować do Komunii Świętej.
3) Pamiętaj o codziennym odmawianiu Różańca Świętego.
4) Czytaj codziennie fragment Pisma Świętego.
5) Jeśli potrafisz, to spędź kilka chwil na adoracji Eucharystycznej przed Tabernakulum w kościele, w którym Jezus jest naprawdę obecny; zobaczysz, jak niesamowicie wzrośnie twój poziom świętości.
6) Jeśli możesz, to co tydzień spowiadaj się z grzechów powszednich.
7) Często podejmuj postanowienia i ofiary Panu Jezusowi i Matce Bożej, aby móc pomagać innym.
8) Nieustannie proś o pomoc swojego Anioła Stróża, który musi zostać Twoim najlepszym przyjacielem.
3 ant. Chrystus umiłował Kościół * i wydał za niego samego siebie, / aby go uświęcić.
Psalm 85
Bliskie jest nasze zbawienie
Łaskawym się okazałeś, Panie, dla Twej ziemi, *
odmieniłeś los Jakuba.
Odpuściłeś winę swojemu ludowi *
i zakryłeś wszystkie jego grzechy.
Powściągnąłeś całe zagniewanie Twoje, *
powstrzymałeś swoją zapalczywość w gniewie.
Odnów nas, Boże, nasz Zbawco, *
Twego oburzenia na nas poniechaj.
Czyż będziesz się gniewał na wieki, *
czy gniew swój rozciągniesz na wszystkie pokolenia?
Czyż to nie Ty przywrócisz nam życie, *
a Twój lud w Tobie będzie się weselił?
Okaż nam, Panie, łaskę swoją *
i daj nam swoje zbawienie.
Będę słuchał tego, co Pan Bóg mówi: †
oto ogłasza pokój ludowi i swoim wyznawcom, *
którzy się zwracają ku Niemu swym sercem.
Zaprawdę, bliskie jest Jego zbawienie †
dla tych, którzy Mu cześć oddają, *
i chwała zamieszka w naszej ziemi.
Łaska i wierność spotkają się ze sobą, *
ucałują się sprawiedliwość i pokój.
Wierność z ziemi wyrośnie, *
a sprawiedliwość spojrzy z nieba.
Pan sam szczęściem obdarzy, *
a nasza ziemia wyda swój owoc.
Sprawiedliwość będzie kroczyć przed Nim, *
a śladami Jego kroków zbawienie.
Chwała Ojcu i Synowi, *
i Duchowi Świętemu,
Jak była na początku, teraz i zawsze, *
i na wieki wieków. Amen.
Ant. Chrystus umiłował Kościół / i wydał za niego samego siebie, / aby go uświęcić.
Werset - LG tom III: Własne, str. D 2020, s. 189; LG skrócone: Własne, str. D 2020, s. 189
K. Chrystus złożył raz na zawsze jedną ofiarę za grzechy.
W. I udoskonalił na wieki tych, którzy są uświęcani.
I CZYTANIE
LG tom III: Własne, str. D 2020, s. 190
Tekst oficjalny (LG)
Tekst z cyklu dwuletniego (rok I)
Z Listu do Hebrajczyków
4, 14-16; 5, 1-10
Mając arcykapłana wielkiego, który przeszedł przez niebiosa, Jezusa, Syna Bożego, trwajmy mocno w wyznawaniu wiary. Nie takiego bowiem mamy arcykapłana, który by nie mógł współczuć naszym słabościom, lecz poddanego próbie pod każdym względem podobnie jak my - z wyjątkiem grzechu. Przybliżmy się więc z ufnością do tronu łaski, abyśmy doznali miłosierdzia i znaleźli łaskę pomocy w stosownej chwili.
Każdy bowiem arcykapłan spomiędzy ludzi brany, dla ludzi jest ustanawiany w sprawach odnoszących się do Boga, aby składał dary i ofiary za grzechy. Może on współczuć tym, którzy nie wiedzą i błądzą, ponieważ sam podlega słabości. I ze względu na nią powinien tak za lud, jak i za samego siebie składać ofiary za grzechy. A nikt sam sobie nie bierze tej godności, lecz tylko ten, kto jest powołany przez Boga jak Aaron. Podobnie i Chrystus nie sam siebie okrył sławą przez to, iż stał się arcykapłanem, ale uczynił to Ten, który powiedział do Niego: "Ty jesteś moim Synem, Jam Cię dziś zrodził", jak i w innym miejscu: "Tyś jest kapłanem na wieki na wzór Melchizedeka". Z głośnym wołaniem i płaczem za swych doczesnych dni zanosił On gorące prośby i błagania do Tego, który mógł Go wybawić od śmierci, i został wysłuchany dzięki swej uległości. I chociaż był Synem, nauczył się posłuszeństwa przez to, co wycierpiał. A gdy wszystko wykonał, stał się sprawcą zbawienia wiecznego dla wszystkich, którzy Go słuchają, nazwany przez Boga arcykapłanem na wzór Melchizedeka.
RESPONSORIUM
Flp 2, 8; Iz 53, 7
K. Został ofiarowany, gdyż sam tego pragnął. W. Stawszy się posłusznym aż do śmierci.
II CZYTANIE
(AAS 39 [1947], 552-553)
Chrystus jest kapłanem, ale kapłanem dla nas, a nie dla siebie, ponieważ w imieniu całego rodzaju ludzkiego zanosi Ojcu Przedwiecznemu prośby i wyrazy czci religijnej; On jest żertwą ofiarną, ale dla nas, ponieważ w miejsce człowieka obarczonego grzechami stawia siebie samego. Już słowa Apostoła: "To dążenie niech was ożywia; ono też było w Chrystusie Jezusie", domagają się od wszystkich chrześcijan, by w ten sposób wzbudzali w sobie - na ile ludzkie możliwości pozwalają - te uczucia, którymi ogarnięta była dusza Boskiego Odkupiciela, gdy składał ofiarę z siebie samego; w każdym razie niech wzbudzają pokorne poddanie umysłu i Najwyższemu Majestatowi Bożemu składają uwielbienie, cześć, chwałę i dziękczynienie.
Oprócz tego słowa te domagają się od nich, by przybierali w jakiś sposób postawę żertwy ofiarnej, by zapierali się samych siebie ze względu na przykazania Ewangelii, by z własnej woli i ochoczo podejmowali dzieło pokuty, by wszyscy z osobna brzydzili się tym, czego się dopuścili, i za to czynili ekspiację. W końcu słowa te domagają się, byśmy wszyscy razem z Chrystusem ponieśli mistyczną śmierć na krzyżu w taki sposób, abyśmy mogli przypisać sobie myśl św. Pawła: "Razem z Chrystusem zostałem przybity do krzyża".
RESPONSORIUM
por. Ga 2, 20
K. Żyję już nie ja, lecz żyje we mnie Chrystus. W. Który mnie umiłował i samego siebie wydał za mnie
Święto Chrystusa Najwyższego i Wiecznego Kapłana
Papież Benedykt XVI zaproponował, żeby do kalendarza liturgicznego wprowadzić nowe święto ku czci Jezusa Chrystusa Najwyższego i Wiecznego Kapłana. Jest to odpowiedź Ojca Świętego na postulaty zgłaszane przez różne episkopaty, ale przede wszystkim środowiska zakonne dla upamiętnienia Roku Kapłańskiego, który był obchodzony od 19 czerwca 2009 do 11 czerwca 2010 r. Jest to odpowiedź papieża na potrzebę obchodzenia takiego święta. (Do tej pory w Mszale Rzymskim jest tylko Msza wotywna, którą często kapłani sprawują z okazji pierwszego czwartku miesiąca, gdy w sposób szczególny modlimy się o powołania kapłańskie i dziękujemy Chrystusowi za ustanowienie sakramentu Eucharystii i kapłaństwa).
Benedykt XVI wyznaczył dzień na takie święto - czwartek po niedzieli Zesłania Ducha Świętego, czyli tydzień przed uroczystością najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa, zwaną Bożym Ciałem. Nowością jest propozycja Ojca Świętego, żeby święto to było fakultatywne, dowolne, i by episkopaty same decydowały, czy takie święto jest w danym kraju potrzebne, czy też nie widzą potrzeby wprowadzenia go do kalendarza i chcą pozostać przy dotychczasowej ilości dni chrystologicznych. Warto przypomnieć, że określenia "święto", świadczy o randze dnia liturgicznego. W kalendarzu liturgicznym najwyższe rangą są uroczystości, zaś dzień, określony jako święto jest niższy rangą i wierni nie są zobowiązani do udziału we Mszy św. Nie byłby to więc dzień wolny i biskupi nie będą się domagać kolejnego dnia wolnego od pracy.
To nowe święto wpisuje się w cykl uroczystości i świąt, szczególnych dni, obchodzonych po zakończeniu cyklu paschalnego. Radość wielkanocna ze Zmartwychwstania Chrystusa i Jego zwycięstwa trwa pięćdziesiąt dni, kończy go uroczysty 50. dzień - Zesłanie Ducha Świętego - który pieczętuje świąteczny okres obchodów liturgicznych. I dopiero po zakończeniu tego okresu w określone dni, mające rangę uroczystości czy święta, powraca się do pewnych tajemnic wiary, które zaistniały w Wydarzeniu Wielkanocnym. Wówczas nie było możliwości świętowania konkretnej tajemnicy, konkretnego aspektu wiary, ponieważ Triduum Paschalne i Wielkanoc zawiera jak w pigułce całą naszą wiarę, to, co jest najważniejsze, więc godzina po godzinie objawiają się kolejne tajemnice, które rozważamy i przeżywamy.
W Wieczerniku w Wielki Czwartek wieczorem świętujemy ustanowienie sakramentu Eucharystii, ale zaraz się zaczyna świętowanie Męki Pańskiej, bo przecież Msza Wielkiego Czwartku zaczyna Triduum Męki Chrystusa. Nie ma czasu na uroczyste obchody ku czci Eucharystii. Dlatego została ustanowiona specjalna uroczystość - Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa, by ten sakrament uczcić. W Wielki Piątek Jezus kona na krzyżu, następuje moment przebicia Jego Serca. Nie ma w liturgii wielkopiątkowej miejsca na rozbudowanie wątku uczczenia miłości Boga, objawionej w przebitym Sercu Jezusa - stąd oddzielna uroczystość - Najświętszego Serca Pana Jezusa - także po zakończeniu cyklu uroczystości paschalnych.
I ta propozycja - święto Jezusa Chrystusa Najwyższego i Wiecznego Kapłana - wpisuje się w ten ciąg. Jezus w Wieczerniku ustanawia sakrament kapłaństwa. Sam objawia się poprzez całe Misterium Paschalne i to, czego dokonuje - że On jest najwyższym Kapłanem, On składa ofiarę, tak naprawdę jedyną skuteczną - za grzechy świata. W Wielki Czwartek, podczas Mszy Wieczerzy Pańskiej, gdy wspólnota wiernych zgromadzi się w danej parafii, nie bardzo jest miejsce dla uczczenia kapłaństwa Chrystusa, w które wpisane jest kapłaństwo ludzi, przyjmujących sakrament święceń, by przez nich Pan Jezus Swoje kapłaństwo wykonywał. Stąd potrzeba pogłębienia tej tajemnicy i wprowadzenia odrębnego święta.
Biskupi polscy wprowadzą święto Jezusa Chrystusa Najwyższego i Wiecznego Kapłana i zatwierdzą przetłumaczone z łaciny na polski przez Komisję ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów teksty liturgiczne, przeznaczone na ten dzień - formularz mszalny, czytania i teksty Liturgii Godzin.
W wersji PREMIUM dostępne jest nagranie tej Godziny w formacie MP3
(w lewym górnym rogu strony).
K. † Boże, wejrzyj ku wspomożeniu memu.
W. Panie, pośpiesz ku ratunkowi memu.
Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi Świętemu.
Jak była na początku, teraz i zawsze,
i na wieki wieków. Amen. Alleluja.
HYMN
LG tom III: Własne, str. D 2020, s. 196; LG skrócone: Własne, str. D 2020, s. 196
1 O Chryste, wieczny Kapłanie,
Dawco nowego Przymierza,
Tobie składamy z wdzięcznością
Modlitwy nasze i pieśni.
2 Wyszedłeś z Ojca pałacu,
Przejęty naszą przewiną,
Wstąpiłeś w łono Dziewicy,
Ubogi oraz posłuszny.
3 Ojciec wraz z Duchem namaścił
Ciebie na Arcykapłana,
Byś zgładził stare przewiny
I wszystko w łasce odnowił.
4 Najczystsza Żertwo jedyna,
Z miłości krew swą wylewasz,
By nowe dzieci już mogły
Ojca pokojem się cieszyć.
5 Jedyny nasz Zbawicielu,
Wieczna Ofiaro ołtarzy;
Siedzisz na tronie najwyższym,
Aby się wstawiać za nami.
6 Chryste, Najwyższy Kapłanie,
Który królujesz na wieki,
Ofiaro wieczna i żywa,
Ciebie i Ojca wielbimy. Amen.
Psalmy.....
Pierworodnym wobec każdego stworzenia.
Pieśń (Kol 1, 11c-20)
Chrystus początkiem całego stworzenia i zmartwychwstania
Z radością dziękujcie Ojcu, †
który was uczynił godnymi uczestnictwa *
w dziale świętych w światłości.
On uwolnił nas spod władzy ciemności †
i przeniósł nas do królestwa *
swego Syna umiłowanego.
W Nim mamy odkupienie, *
odpuszczenie grzechów.
On jest obrazem Boga niewidzialnego, *
Pierworodnym z całego stworzenia,
Bo w Nim wszystko zostało stworzone, *
i to, co w niebiosach, i to, co na ziemi;
Byty widzialne i niewidzialne, *
czy Trony, czy Panowania, czy Zwierzchności, czy Władze.
Wszystko przez Niego i dla Niego zostało stworzone; *
On jest przed wszystkim i w Nim wszystko ma istnienie.
On jest Głową Ciała, czyli Kościoła, *
i On jest Początkiem,
Pierworodnym spośród umarłych, *
by sam zyskał pierwszeństwo we wszystkim.
Bóg zechciał bowiem, by w Nim zamieszkała cała Pełnia *
i aby przez Niego znów pojednać wszystko ze sobą:
To, co na ziemi, i to, co w niebiosach, *
wprowadziwszy pokój przez krew Jego krzyża.
Chwała Ojcu i Synowi, *
i Duchowi Świętemu.
Jak była na początku, teraz i zawsze, *
i na wieki wieków. Amen.
Ant. Chrystus jest obrazem Boga niewidzialnego, / Pierworodnym wobec każdego stworzenia.
CZYTANIE
Hbr 10, 19-23
Mamy, bracia, pewność, iż wejdziemy do Miejsca Świętego przez krew Jezusa. On nam zapoczątkował drogę nową i żywą, przez zasłonę, to jest przez ciało swoje. Mając zaś kapłana wielkiego, który jest nad domem Bożym, przystąpmy z sercem prawym, z wiarą pełną, oczyszczeni na duszy od wszelkiego zła świadomego i obmyci na ciele wodą czystą. Trzymajmy się niewzruszenie nadziei, którą wyznajemy, bo godny jest zaufania Ten, który dał obietnicę.
RESPONSORIUM KRÓTKIE
K. Zachowajmy pokój z Bogiem * Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa.
W. Zachowajmy pokój z Bogiem / Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa.
K. Chlubimy się nadzieją chwały Bożej.
W. Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa.
K. Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi Świętemu.
W. Zachowajmy pokój z Bogiem / Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa.
Świętemu.
Jak była na początku, teraz i zawsze, *
i na wieki wieków. Amen.
CZYTANIE
LG tom III: Własne, str. D 2020, s. 199; LG skrócone: Własne, str. D 2020, s. 199
Hbr 10, 19-23
Mamy, bracia, pewność, iż wejdziemy do Miejsca Świętego przez krew Jezusa. On nam zapoczątkował drogę nową i żywą, przez zasłonę, to jest przez ciało swoje. Mając zaś kapłana wielkiego, który jest nad domem Bożym, przystąpmy z sercem prawym, z wiarą pełną, oczyszczeni na duszy od wszelkiego zła świadomego i obmyci na ciele wodą czystą. Trzymajmy się niewzruszenie nadziei, którą wyznajemy, bo godny jest zaufania Ten, który dał obietnicę.
RESPONSORIUM KRÓTKIE
LG tom III: Własne, str. D 2020, s. 199; LG skrócone: Własne, str. D 2020, s. 199
K. Zachowajmy pokój z Bogiem * Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa.
W. Zachowajmy pokój z Bogiem / Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa.
K. Chlubimy się nadzieją chwały Bożej.
W. Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa.
K. Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi Świętemu.
W. Zachowajmy pokój z Bogiem / Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa.
PIEŚŃ MARYI
LG tom III: Własne, str. D 2020, s. 199; LG skrócone: Własne, str. D 2020, s. 199
Łk 1,
Ant. Ojcze, za nimi proszę, * ponieważ są Twoimi, / a za nich Ja poświęcam w ofierze samego siebie, / aby i oni byli uświęceni w prawdzie.
Wielbi dusza moja Pana *
i raduje się duch mój w Bogu, Zbawicielu moim.
Bo wejrzał na uniżenie swojej Służebnicy. *
Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą wszystkie pokolenia,
Gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny, *
a Jego imię jest święte.
Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie *
nad tymi, którzy się Go boją.
Okazał moc swego ramienia, *
rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich.
Strącił władców z tronu, *
a wywyższył pokornych.
Głodnych nasycił dobrami, *
a bogatych z niczym odprawił.
Ujął się za swoim sługą, Izraelem, *
pomny na swe miłosierdzie,
Jak obiecał naszym ojcom, *
Abrahamowi i jego potomstwu na wieki.
Chwała Ojcu i Synowi, *
i Duchowi Świętemu.
Jak była na początku, teraz i zawsze, *
i na wieki wieków. Amen.
Ant. Ojcze, za nimi proszę, / ponieważ są Twoimi, / a za nich Ja poświęcam w ofierze samego siebie, / aby i oni byli uświęceni w prawdzie.
PROŚBY
LG tom III: Własne, str. D 2020, s. 199-200; LG skrócone: Własne, str. D 2020, s. 199-200
Można użyć krótszej formy .......
Do Boga Ojca, który swoją wolą wszystkim kieruje i błogosławi tych, którzy w Nim mają nadzieję, przez Chrystusa zanieśmy nasze prośby:
Z ufnością prosimy, wysłuchaj nas, Panie.
Chryste, Ty jesteś Słowem Ojca,
- daj nam poznać, o co mamy prosić.
Z ufnością prosimy, wysłuchaj nas, Panie.
Chryste Kapłanie, Ty jesteś chlebem życia,
- spraw, aby wybrani żyli darem własnego kapłaństwa i w Tobie udoskonalali swoje oddanie.
Z ufnością prosimy, wysłuchaj nas, Panie.
Chryste uwielbiony, Ty zawsze wstawiasz się za nami u Ojca,
- uczyń nas wiernymi w modlitwie, aby nie zabrakło robotników na Twoim żniwie.
Z ufnością prosimy, wysłuchaj nas, Panie.
Chryste Panie, posłany przez Ojca,
- spraw, aby wszyscy w Tobie odnajdowali życie i drogę do Królestwa.
Z ufnością prosimy, wysłuchaj nas, Panie.
Chryste, Synu Boga żywego, Ty śmiercią swoją śmierć pokonałeś,
- przyjmij ofiarę życia naszych zmarłych i daj im radość wiecznej chwały.
Z ufnością prosimy, wysłuchaj nas, Panie.
Modlitwę Pańską można poprzedzić krótką formułą.
Ojcze nasz, któryś jest w niebie,
święć się imię Twoje;
przyjdź królestwo Twoje;
bądź wola Twoja jako w niebie, tak i na ziemi.
Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj;
i odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom;
i nie wódź nas na pokuszenie,
ale nas zbaw ode złego.
MODLITWA
Czytania: (Wj 34, 4b-6. 8-9); (Dn 3, 52. 53-54. 55-56); (2 Kor 13, 11-13); Aklamacja (Ap 1, 8); (J 3, 16-18);
Rozważania: Marek Ristau , Bractwo Słowa Bożego
CZYTANIA
(Wj 34, 4b-6. 8-9)
Mojżesz, wstawszy rano, wstąpił na górę, jak mu nakazał Pan, i wziął do rąk tablice kamienne. A Pan zstąpił w obłoku, i Mojżesz zatrzymał się koło Niego, i wypowiedział imię Pana. Przeszedł Pan przed jego oczyma i wołał: "Pan, Pan, Bóg miłosierny i łagodny, nieskory do gniewu, bogaty w łaskę i wierność". Natychmiast Mojżesz skłonił się aż do ziemi i oddał pokłon, mówiąc: "Jeśli darzysz mnie życzliwością, Panie, to proszę, niech pójdzie Pan pośród nas. Jest to wprawdzie lud o twardym karku, ale przebaczysz nasze winy i nasze grzechy, a uczynisz nas swoim dziedzictwem".
(Dn 3, 52. 53-54. 55-56)
REFREN: Chwalebny jesteś, wiekuisty Boże
Błogosławiony jesteś, Panie, Boże naszych ojców,
pełen chwały i wywyższony na wieki.
Błogosławione jest imię Twoje
pełne chwały i świętości,
uwielbione i wywyższone na wieki.
Błogosławiony jesteś w przybytku Twojej świętej chwały,
uwielbiony i przesławny na wieki.
Błogosławiony jesteś na tronie swojego królestwa,
uwielbiony i przesławny na wieki.
Błogosławiony jesteś Ty, co spoglądasz w otchłanie,
który zasiadasz na Cherubach,
pełen chwały i wywyższony na wieki.
Błogosławiony jesteś na sklepieniu nieba,
pełen chwały i wywyższony na wieki.
Aklamacja (Ap 1, 8)
Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi Świętemu, Bogu, który jest i który był, i który przychodzi.
W Watykanie odbyła się dziś wyjątkowa audiencja. Ojciec Święty spotkał się z grupą polskich dzieci chorych na raka. Powiedział im, że nawet w czasie choroby i w najbardziej bolesnych chwilach życia Jezus jest z nimi, aby dać im nadzieję.
vaticannews.va
DODANE 29.05.2023 16:40
Grupa ok. czterdzieściorga dzieci wraz z opiekunami przyjechała na spotkanie z Franciszkiem z kliniki onkologicznej we Wrocławiu. Papież pozdrowił każde z dzieci osobno i każdemu podarował różaniec. Zachęcił dzieci, by były apostołami Bożej miłości.
„Wasza droga przez życie jest nieco trudna, drogie dzieci, ponieważ musicie się leczyć, pokonywać chorobę lub żyć z chorobą: to nie jest łatwe. Wiele razy w życiu znajdujemy się w sytuacji, w której nie mamy siły, by iść dalej. Ale wy, nigdy nie jesteście same! Jezus jest zawsze blisko, mówi do was: «Idź, idź naprzód! Ja jestem z tobą. Wezmę Cię za rękę, tak jak wtedy, gdy byłeś dzieckiem uczącym się stawiać pierwsze kroki». Drogie dzieci, Jezus jest zawsze obok nas, aby dać nam nadzieję – mówił Ojciec Święty. „Zawsze, nawet w czasie choroby, nawet w najbardziej bolesnych chwilach, nawet w najtrudniejszych momentach: Pan jest przy nas! Także członkowie waszych rodzin, wasi lekarze, wasi przyjaciele pomogą iść wam naprzód. Pomyślcie o waszej mamie, która was urodziła i o waszym tacie. Bóg Was kocha, drogie Dzieci! Jesteście kochani przez Boga! Jezus potrzebuje także waszego świadectwa. Powierza wam swoje plany i pyta: czy będziecie moimi apostołami Bożej miłości? Odpowiedzcie «tak» z entuzjazmem i nieście radość Bożej miłości innym”
WWW.GOSC.PL → WIADOMOŚCI → WIADOMOŚCI Z KOŚCIOŁA → OSTATNIA SZANSA, ŻEBY ZAPISAĆ SIĘ NA ŚWIATOWE DNI MŁODZIEŻY W LIZBONIE!
Tylko do jutra można zgłosić swój udział w Światowych Dniach Młodzieży. Wydarzenie, w którym weźmie udział papież Franciszek, odbędzie się w stolicy Portugalii w dniach 1-6 sierpnia pod hasłem: „Maryja wstała i poszła z pośpiechem” (Łk 1,39).
Wiadomo, że do Lizbony pojedzie nawet 25 tys. Polaków, w tym ponad 17 tys. zarejestrowanych w polskim systemie, najwięcej z archidiecezji krakowskiej i warszawskiej oraz diecezji warszawsko-praskiej. Towarzyszyć im będzie 365 księży i sióstr zakonnych oraz 21 biskupów.
Spotkanie centralne katolickiej młodzieży z całego świata w Lizbonie tradycyjnie już zostanie poprzedzone Dniami w Diecezjach. Odbędą się one od 26 do 31 lipca. Pielgrzymów z całego świata przyjmie wówczas 17 portugalskich diecezji, w tym dwie obejmujące tereny wyspowe.
Zobacz też: Polak wśród patronów Światowych Dni Młodzieży w Lizbonie
Łącznie w polskim i lizbońskim systemie rejestracji do udziału w Światowych Dniach Młodzieży zapisało się nieco ponad 17 tys. osób, ale liczba Polaków w Lizbonie może sięgnąć 25 tys., bowiem do listy z diecezji doliczyć trzeba jeszcze młodzież polskiego pochodzenia rejestrującą się w innych krajach oraz tych, którzy zostali zapisani np. w ramach międzynarodowych wspólnot czy duszpasterstw zakonnych. Tak uczynili np. franciszkanie czy oblaci.
Dyrektor Krajowego Biura Organizacyjnego ŚDM ks. Tomasz Koprianiuk przewiduje w rozmowie z KAI, że ta liczba raczej nie ulegnie już znaczącej zmianie. - Największe zapisy są już za nami, ale oczywiście nie wiadomo czy ktoś nie zdecyduje się w ostatniej chwili - mówi
Kult św. Teresy z Lisieux – fenomen oddziaływania świętej
Przeżyła zaledwie 24 lata. Zdobyła serca wielkich teologów i prostych ludzi. Jaki jest klucz do zrozumienia fenomenu św. Teresy z Lisieux?
KS. RAFAŁ BOGACKI
GN 17/2023 Tytuł w tygodniku: Fenomen przyjętej miłości
Jej figura znajduje się chyba w każdym kościele we Francji. Jej pisma są powszechnie dostępne nie tylko w katolickich księgarniach. W sklepach z dewocjonaliami można nabyć także inne oznaki jej popularności, nawet trącące kiczem mydełka, biżuterię czy płatki róż. Po 100 latach od beatyfikacji Teresa nie traci na popularności. Ten fenomen można wyjaśniać na wiele sposobów. Spróbujmy to zrobić, podążając czterema tropami.
Pierwszy trop pomagający zrozumieć fenomen świętej to jej talent pisarski. Kilka lat przed śmiercią, na prośbę matki Agnieszki, rodzonej siostry i jednocześnie przełożonej, Teresa zaczęła spisywać swoje duchowe przeżycia. Ostatnia część autobiografii, zwana „Rękopisem C”, powstaje podczas choroby. Gdy gruźlica uniemożliwia jej pisanie, dyktuje swoje wspomnienia jednej z sióstr. Po osiemnastu miesiącach umiera i choć zostawia po sobie notatki, wszystko wskazuje na to, że siostra Teresa, w której pogrzebie uczestniczyło niespełna 30 osób, zostanie zapomniana. Krótko po jej śmierci do pracy przystąpiły jej rodzone siostry, przygotowując wydanie autobiografii. Dokładnie rok po śmierci Teresy, 30 września 1898 roku, ukazało się pierwsze wydanie „Dziejów duszy”. Kilka miesięcy później, w maju 1899 roku, konieczne było wznowienie nakładu. W kolejnych latach książkę przełożono na kilka języków europejskich i Teresa zaczęła robić „międzynarodową karierę”. Dlaczego jej zapiski cieszyły się tak dużą popularnością?
Teresa potrafiła precyzyjnie opisać swoje wewnętrzne doświadczenia. Jej wyznania są pełne żaru i prostoty. Szczere, prawdziwe, autentyczne. Wymykają się z duchowego klimatu epoki, na której cieniem kładzie się strach, skupienie na błędach i grzechach. Wyznania nie są „przypudrowane”, choć zawierają sformułowania, które mogą razić. Taka była wrażliwość Teresy – czuła się kwiatkiem i piłeczką w rękach Jezusa. Opis swojej duchowej drogi, począwszy od wczesnego dzieciństwa i kluczowych momentów na drodze wiary, zamknęła w bardzo prostych obrazach. Czytelnikowi, nawet temu, który nie zna życia za murami klasztoru, łatwo odnaleźć się w jej doświadczeniu.
Kilka lat po śmierci Teresy „Dzieje duszy” są już bestsellerem – szacuje się, że dotąd sprzedano 500 mln egzemplarzy tej książki. Nikt jednak nie myślał o rozpoczęciu procesu beatyfikacyjnego. Pierwszym, który zasugerował jego otwarcie, był ks. Thomas Taylor. W 1903 roku przybył do Lisieux, by przekonać siostry do swojej idei.
Teresa pisała także poezje i dramaty. – Przez lata pozostawały one właściwie nieznane – mówi Bernard Bonnejean, który w latach 70. XX wieku badał francuską poezję katolicką. – Gdy zacząłem badania, zdałem sobie sprawę, że w żadnej antologii poezji katolickiej nie można znaleźć twórczości Teresy. To skłoniło mnie do wytężonej pracy – dodaje, zaznaczając, że wśród wielu wierszy karmelitanki znajdują się prawdziwe literackie arcydzieła. O coraz większej popularności poezji Teresy świadczy m.in. wydana przed kilkoma laty płyta Natashy St-Pier. Dzięki swoim tekstom Teresa stała się znana na masową skalę.
Trop drugi wiedzie na… I wojnę światową. Konflikt, który wybuchł w 1914 roku, wstrząsnął całą Europą. W wielu francuskich wsiach i miasteczkach organizowano nabożeństwa dla wyruszających na front żołnierzy. Proboszczowie wręczali modlitewniki. Dołączano do nich obrazki z wizerunkiem Teresy, fragmentami „Dziejów duszy” i modlitwami przyszłej świętej. Z wojennego frontu do klasztoru z Lisieux zaczęła napływać korespondencja. Dlaczego młoda karmelitanka zdobywała serca żołnierzy?
Antoinette Guise-Castelnuovo, profesor historii, która przebadała korespondencję żołnierzy z karmelitankami z Lisieux, zwraca uwagę, że od 1884 roku święci patroni Francji, Marcin czy król Ludwik IX, odchodzili w zapomnienie. Nie byli wzywani podczas uroczystości publicznych, bo te zgodnie z prawem nie mogły już zawierać żadnych akcentów religijnych. Utorowało to drogę nowej, bardziej współczesnej postaci. Nie bez znaczenia był także rozwój fotografii. Wizerunek młodej dziewczyny przemawiał o wiele bardziej niż artystyczne wyobrażenia dawnych świętych. Poruszające były również opisy mężnego przeżywania przez Teresę cierpienia i choroby.
Przykład dzielnej „dziewczyny zza krat Karmelu” budował żołnierzy. W listach do Karmelu w Lisieux pisali o swoim oddaniu Teresie, nazywając ją „świętą walecznych żołnierzy” czy „małą siostrą w udrękach wojny”. Do listów często dołączone były kule z karabinów czy kaski przerobione na wota. – Doświadczenie z okresu I wojny światowej odegrało kluczową rolę w rozwoju kultu Małej Tereski – zaznacza Antoinette Guise-Castelnuovo. I dodaje, że wielu walczących przypisywało jej cudowne ocalenie i możliwość powrotu do domu.
Trop trzeci to charakter przyszłej świętej, który odsłania się na kolejnych stronach autobiografii. Zauważyło to wielu teologów badających jej postać. Hans Urs von Balthasar z uznaniem mówił o jej wyjątkowej intuicji: „Teresa jest przede wszystkim geniuszem poznania siebie, najdoskonalszym psychologiem czasów nowożytnych”. Rzeczywiście, trudno znaleźć inne duchowe dzieło z tego okresu, w którym z taką precyzją opisane jest nie tylko doświadczenie duchowe, ale także droga do psychologicznej dojrzałości. W „Dziejach duszy” Teresa ujawnia złożoność i bogactwo swego charakteru, kreśli drogę od nadmiernie skupionego na sobie dziecka, zapatrzonego w swoje egoistyczne potrzeby, do dorosłości przeżywanej w dojrzały sposób. „Poznanie jej historii, świadectwa towarzyszącej łaski Pana i jej własnych wysiłków, budzi nadzieję nas wszystkich, którzy być może boleśnie doświadczamy ograniczeń wynikających z osobistej niedojrzałości psychologicznej oraz z braku dojrzałości naszych braci” – pisze Luis Jorge Gonzales, karmelita, który przebadał autobiografię Teresy pod kątem jej rozwoju psychicznego.
Czy pierwsi czytelnicy „Dziejów duszy” rozpoznawali w jej drodze samych siebie? Może to właśnie autentyczność młodej karmelitanki była tak bardzo pociągająca? „Praktyczne nauczanie Teresy pokazuje nam, jak my sami mamy rozumieć proces zmierzający do rozwoju otwartego na pełnię – pełnię, jaką się osiąga w jedności z Jezusem – tak jak stało się w przypadku Teresy” – pisze Luis Jorge Gonzales. „Piękno jej dojrzałej osobowości otwiera przed nami horyzont nadziei, że pragnienie pozytywnej zmiany osobowości może się ziścić, że nie zabraknie nam Bożej łaski, że nie poskąpił On nam także naturalnych zdolności do rozwoju (…). Teresa okazuje się niezrównanym wzorem na drodze rozwoju psychicznego, otwartego w swej pełni na Boga” – dodaje.
Trop czwarty wiedzie do Francji okresu międzywojennego. Teresa została ogłoszona błogosławioną w 1923 roku. Kilka lat wcześniej wydano książkę zawierającą liczne świadectwa cudów i łask, zwłaszcza tych, które opisywali powracający z frontu żołnierze. Podobnie jak „Dzieje duszy” i ta publikacja, wydrukowana w 22 tys. egzemplarzy, rozeszła się w błyskawicznym tempie.
To nie jest najpierw decyzja woli, ale serca. Mogę opuścić wszystko i pójść za Jezusem tylko ze względu na Niego i na Jego zaproszenie. To On jest "sprawcą" naszego "chcenia i działania".
Słowo na dziś (Mk 10,28-31)
Z Ewangelii wg św. Marka: Wtedy Piotr zaczął mówić do Niego: «Oto my opuściliśmy wszystko i poszliśmy za Tobą». Jezus odpowiedział: «Zaprawdę, powiadam wam: Nikt nie opuszcza domu, braci, sióstr, matki, ojca, dzieci i pól z powodu Mnie i z powodu Ewangelii, żeby nie otrzymał stokroć więcej teraz, w tym czasie, domów, braci, sióstr, matek, dzieci i pól, wśród prześladowań, a życia wiecznego w czasie przyszłym. Lecz wielu pierwszych będzie ostatnimi, a ostatnich pierwszymi».
Komentarz do Ewangelii (30.05.2023)
Obraz: Jezus jest w drodze, pouczając uczniów i tych, którzy do Niego przychodzą. Oczyma wyobraźni zobaczę te sceny. Przyjrzę się okolicznościom tych spotkań, osobom. Posłucham tego, co mówią i co im odpowiada Jezus.
Myśl: Św. Piotr wyraża swego rodzaju zdziwienie. Uczniowie poszli za Panem. Usłyszeli Jego wezwanie i na nie odpowiedzieli. Poszli za Jezusem rezygnując ze wszystkiego. Stali się ubodzy i "maluczcy". Odkryli "skarb", dla którego warto było opuścić wszystko. Odkryli, że ubóstwo otwiera bramę do prawdziwego życia, do królestwa niebieskiego. Piotr wyraża zdziwienie, a jednocześnie podziw, uświadamiając sobie, że Bóg poprowadził ich w sposób, którego sobie nie wyobrażali i nie przewidywali.
L'OSSERVATORE ROMANO
L'Osservatore Romano 7/1995
DODANE 17.06.2004 00:00
Jan Sarkander był synem Grzegorza Macieja Sarkandra i Heleny z Góreckich. Urodził się 20 grudnia 1576 r. w Skoczowie w Księstwie Cieszyńskim. Był to okres nasilonych walk politycznych, społecznych i religijnych.
Po śmierci ojca 12-letni Jan Sarkander przeniósł się wraz z matką i rodzeństwem do Przybora na Morawach. Tam uczęszczał do szkoły parafialnej, a po jej ukończeniu w 1593 r. — do kolegium jezuickiego w Ołomuńcu. Przy tej szkole założył Drużynę Mariańską, której został przewodniczącym. Już wtedy odznaczał się nabożeństwem do Matki Boskiej i zapragnął nawiedzić klasztor oo. paulinów na Jasnej Górze.
8 czerwca 1597 r. zapisał się na wydział filozoficzny uniwersytetu ołomunieckiego, prowadzony przez jezuitów. Studia przerwał po dwóch latach, gdy w mieście z powodu «morowego powietrza», czyli zarazy zamknięto wszystkie szkoły. Kontynuował je w Pradze i tam w 1602 r. uzyskał stopień bakałarza, a po roku magisterium. Wtedy także postanowił zostać kapłanem.
W 1604 r. rozpoczął w Grazu studia teologiczne. Po pięciu latach otrzymał święcenia diakonatu z rąk kard. Franciszka Dietrichśteina, a trzy dni później, 22 marca 1609 r. w Brnie przyjął święcenia kapłańskie. W ciągu jedenastu lat pracował w sześciu parafiach, z których ostatnią był Holeszów. Jako holeszowski proboszcz był jednocześnie kapelanem zamkowym barona Władysława Popielą z Lobkovic.
Kiedy szlachta czeska, w większości protestancka, zbuntowała się przeciw Austrii, hetman Moraw baron Lobkovic i kard. Dietrichśtein, a także kanonicy ołomunieccy i liczni duchowni katoliccy zostali aresztowani, zaś jezuici wypędzeni. Jan Sarkander początkowo ukrywał się, a potem postanowił zrealizować swe dawne marzenie i nawiedzić sanktuarium Matki Boskiej Częstochowskiej.
Po miesięcznym pobycie w klasztorze (1619 r.) udał się do Rybnika, do posiadłości barona Lobkovica, a jesienią do Krakowa. Wkrótce potem otrzymał list od barona, który prosił go o powrót na Morawy. W Holeszowie zastał garstkę parafian.
W lutym 1620 r. na Morawy wtargnęło wojsko polskie — lisowczycy, którzy pustoszyli majątki szlachty protestanckiej. Na wieść o tym, że zbliżają się do miasta, Sarkander zgromadził w swoim kościele prawie wszystkich mieszkańców, wśród których byli zarówno katolicy, jak i protestanci. Razem z nimi udał się w procesji eucharystycznej naprzeciw nadciągającym żołnierzom, wierząc, że uszanują Najświętszy Sakrament i nikogo nie skrzywdzą, l rzeczywiście, lisowczycy oszczędzili Holeszów i poszli dalej.
To wydarzenie stało się powodem oskarżenia ks. Jana Sarkandra przez protestantów o sprowadzenie polskiego wojska na Morawy. Wkrótce potem został pojmany i osadzony w więzieniu przy sądzie miejskim w Ołomuńcu. Zaczęły się przesłuchania, w czasie których samozwańczy sędziowie żądali, by przyznał się do winy i wyjawił tajemnicę spowiedzi św. hetmana Moraw barona Lobkovica. Jan Sarkander odpowiedział, że z najazdem lisowczyków nie miał nic wspólnego, a tajemnicy spowiedzi św. nigdy nie zdradzi. Pytania te były powtarzane podczas kolejnych przesłuchań, a milczenie oskarżonego próbowano złamać stosując coraz bardziej okrutne tortury.
Jego beatyfikacji dokonał w 1859 r. Pius IX. Ciało Jana Sarkandra spoczęło wówczas w katedrze w Ołomuńcu.
Szerzej o życiu św. Jana Sarkandra i historii jego kultu pisze ks. Józef Budniak w książce «Jan Sarkander. Patron jednoczącej się Europy», Oficyna Wydawnicza 4K, Bytom-Cieszyn 1995
II CZYTANIE
LG tom III: Własne, str. 1194-1195
Sługa Boży dał świadectwo prawdziwej wierze
Początki Kościoła były pełne chwały i godnym podziwu przykładem dla następnych pokoleń. Wtedy światło Ewangelii pociągnęło rozlicznych ludzi różnych narodowości, obyczajów i usposobień. Przyjmowali wiarę mężczyźni i kobiety, młodzieńcy i możni tego świata, a nie były im przeszkodą ani bogactwa, ani pochodzenie, ani uroki życia. A gdy groźbami i mękami chciano ich nakłonić do odstępstwa od wiary, stali mężnie w miejscu bojowania, odważni w mowie, z duszą nieskalaną, silniejsi od tych, którzy nad nimi się pastwili.
Następne wieki zachowały pamięć o ich czynach i przeświadczenie, że Chrystus dopomagał z nieba swoim męczennikom i swoich wyznawców wzmacniał w walce i podnosił na duchu. Wzory podobnego męstwa Bóg często wznawiał w swoim Kościele dla wykazania, że wiara w Niego napełnia serca hartem i mocą, a trudy doczesności ofiarnie podjęte prowadzą do nieśmiertelnego życia, bo nie otrzyma korony chwały ten, kto unika dobrego bojowania.
Na początku XVII wieku tej wierze dał świadectwo czcigodny sługa Boży, Jan Sarkander, proboszcz diecezji ołomunieckiej; nawet wrogów religii zdumiał, mężnie znosząc przeróżne katusze i nową palmą męczeństwa ozdobił Kościół katolicki. Odznaczał się nauką i pobożnością, jak przystało kapłanowi Bożemu, i tymi przymiotami wyposażony służył Panu i stawał w obronie Kościoła. W umacnianiu prawdziwej wiary mężny i wytrwały, wymowny, nieugięty, wzniecił przeciw sobie gniew przeciwników. Uknuto przeciw niemu zarzut rzekomej zdrady ojczyzny, wtrącono sługę Bożego do więzienia i wzięto na tortury. On jednak trwał mężnie wzywając pomocy niebios i nieustanną modlitwą się wzmacniał. Poszarpany i połamany, bez władzy w ciele, ale duchem silny, nie zaprzestał chwalić Boga. Żył jeszcze do 17 marca 1620 roku, w którym to dniu niezwyciężona jego dusza wyzwolona z więzów ziemi uniosła się do Chrystusa.
Ta szczególniejsza moc ducha w znoszeniu okropnych męczarni zjednała czcigodnemu słudze Bożemu niezwykłą cześć i sławę nie tylko w granicach Moraw, ale i w sąsiednich ziemiach. A Bóg nieśmiertelny zechciał licznymi cudami ozdobić pamięć tego męczennika i udowodnić jego świętość. Aby więc w tym czasie ucisku Kościoła wiernych umocnić w wierze przykładem tak podziwu godnego męstwa, powagą Naszą Apostolską zezwalamy, by czcigodny sługa Boży Jan Sarkander był nazwany mianem Błogosławionego i aby jego ciało i relikwie ku publicznej czci wiernych były wystawione.
RESPONSORIUM
2 Tm 4, 7-8; Flp 3, 8-10
W. W dobrych zawodach wystąpiłem, † bieg ukończyłem, wiarę zachowałem, * Na ostatek odłożono dla mnie wieniec sprawiedliwości.
K. Wszystko uznaję za stratę ze względu na najwyższą wartość poznania Chrystusa i udziału w Jego cierpieniach; mam nadzieję, że upodabniając się do Jego śmierci, dojdę do zmartwychwstania. W. Na ostatek odłożono dla mnie wieniec sprawiedliwości.
MODLITWA
Módlmy się. Boże, Ty dałeś świętemu Janowi stałość w wyznawaniu prawdziwej wiary i w dochowaniu tajemnicy spowiedzi, † spraw, aby we wszystkich przeciwnościach umacniał nas jego przykład * i wspierała jego pomoc. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen
Święto Maryi, Matki Kościoła, obchodzone w poniedziałek po uroczystości Zesłania Ducha Świętego, zostało wprowadzone do polskiego kalendarza liturgicznego 4 maja 1971 r. przez Episkopat Polski - za zgodą Pawła VI. Dzień ten został wybrany dlatego, że Zesłanie Ducha Świętego było początkiem działalności Kościoła. Jak podają Dzieje Apostolskie, w momencie Zesłania Ducha Świętego w Wieczerniku obecni byli wszyscy Apostołowie, którzy "trwali jednomyślnie na modlitwie razem z niewiastami, Maryją, Matką Jezusa, i braćmi Jego" (Dz 1, 14). Matka Najświętsza, Oblubienica Ducha Świętego, mocą którego w dniu Zwiastowania poczęła Jezusa Chrystusa, przeżyła w Wieczerniku wraz z Apostołami zstąpienie Ducha Miłości na Kościół. Od tej chwili Maryja, Wspomożycielka Wiernych i Matka Kościoła, towarzyszy Kościołowi w świecie.
Maryja jest Matką Kościoła. Tytuł ten dawali Matce Najświętszej teologowie już od początków dziejów Kościoła, a w ostatnim stuleciu papieże: Leon XIII, Jan XXIII i Paweł VI. Biskupi polscy złożyli Pawłowi VI Memoriał z gorącą prośbą o ogłoszenie Maryi Matką Kościoła i oddanie ponowne Jej macierzyńskiemu Sercu całej rodziny ludzkiej. Prymas Polski, kard. Stefan Wyszyński, w imieniu 70 biskupów polskich w dniu 16 września 1964 roku, podczas trzeciej sesji soborowej, wygłosił przemówienie, uzasadniając konieczność ogłoszenia Maryi Matką Kościoła. Powoływał się na doświadczenia naszego Narodu, dla którego Matka Chrystusowa, obecna w naszych dziejach, i zawsze przez nas wzywana, była ratunkiem, pomocą i zwycięstwem. Biskupi polscy zabiegali również bardzo o to, aby nauka o Matce Najświętszej została włączona do Konstytucji o Kościele, gdyż to podkreśla godność Maryi jako Matki Kościoła i Jej czynną obecność w misterium Chrystusa i Kościoła.
W 1968 r. Paweł VI potwierdził swoje orzeczenie o Matce Kościoła w Wyznaniu Wiary, w tzw. Credo Pawłowym. Episkopat Polski włączył wówczas do Litanii Loretańskiej nowe wezwanie: "Matko Kościoła, módl się za nami". Wniósł równocześnie prośbę do Stolicy Świętej, aby wezwanie to znalazło się w Litanii odmawianej w Kościele Powszechnym, i aby papież ustanowił Święto Matki Kościoła również dla całego Kościoła Powszechnego.
W poniedziałek po Zesłaniu Ducha Świętego obchodzimy Święto Najświętszej Maryi Panny Matki Kościoła. W tym roku po raz pierwszy – zgodnie z decyzją papieża Franciszka – jest to wspomnienie obowiązkowe obchodzone w całym Kościele katolickim w obrządku łacińskim. Dotąd było obchodzone tylko w Polsce i Argentynie.
Do polskiego kalendarza liturgicznego Święto Najświętszej Maryi Panny Matki Kościoła zostało wprowadzone 4 maja 1971 r. przez Konferencję Episkopatu Polski za zgodą papieża Pawła VI.
Przypominamy >>List Konferencji Episkopatu Polski z 1971 r.
BISKUPI POLSCY OGŁASZAJĄ W POLSCE ŚWIĘTO MARYI MATKI KOŚCIOŁA
(4 V 1971)
Umiłowane Dzieci Boże!
Episkopat polski z dniem dzisiejszym ogłasza wiernym święto Maryi, Matki Kościoła, które ma być w diecezjach Polski obchodzone co roku, w poniedziałek po uroczystości Zesłania Ducha Świętego. Dzień ten został wybrany dlatego, że Zesłanie Ducha świętego było początkiem działalności Kościoła.
Jak podają Dzieje Apostolskie, w momencie Zesłania Ducha Świętego, w Wieczerniku obecni byli wszyscy Apostołowie, którzy „trwali jednomyślnie na modlitwie razem z niewiastami, Maryją, Matką Jezusa, i braćmi Jego” (Dz 1,14). Matka Najświętsza, Oblubienica Ducha Świętego, mocą którego w dniu Zwiastowania poczęła Jezusa Chrystusa, przeżyła w Wieczerniku wraz z Apostołami zstąpienie Ducha Miłości na Kościół. Od tej chwili Maryja, Wspomożycielka Wiernych i Matka Kościoła, towarzyszy Kościołowi, Słuszną jest więc rzeczą, aby każdego roku, zaraz po uroczystościach Zielonych Świątek, przypominać związek Kościoła z Matką Chrystusową.
W soborowej Konstytucji o Kościele czytamy: W swojej apostolskiej działalności Kościół słusznie ogląda się na Tę, co zrodziła Chrystusa, który po to począł się z Ducha Świętego i narodził się z Dziewicy, aby przez Kościół także w sercach wiernych rodził się i wzrastał (KK nr 65).
Starania Biskupów polskich o ogłoszenie Maryi Matką Kościoła
Maryja jest Matką Kościoła. Tytuł ten dawali Matce Najświętszej teologowie już od początków dziejów Kościoła, a w ostatnim stuleciu papieże : Leon XIII, Jan XXIII i Paweł VI.
Biskupi polscy złożyli Ojcu świętemu, Pawłowi VI Memoriał, z gorącą prośbą o ogłoszenie Maryi Matką Kościoła i oddanie ponowne Jej macierzyńskiemu Sercu całej Rodziny ludzkiej. Prymas Polski imieniem 70 Biskupów polskich w dniu 16 września 1964 roku, podczas trzeciej sesji soborowej, wygłosił przemówienie, uzasadniając konieczność ogłoszenia Maryi Matką Kościoła, szczególnie w chwili obecnej, w której dręczona i zagrożona ludzkość tak bardzo potrzebuje Matki. Powoływał się na doświadczenia naszego Narodu, dla którego Matka Chrystusowa, obecna w naszych dziejach, i zawsze przez nas wzywana, była ratunkiem, pomocą i zwycięstwem. Biskupi polscy zabiegali również bardzo o to, aby nauka o Matce Najświętszej została włączona do Konstytucji o Kościele, gdyż to podkreśla godność Maryi, jako Matki Kościoła i Jej czynną obecność w misterium Chrystusa i Kościoła.
Tak się też stało. Nauka o Matce Najświętszej weszła do Konstytucji Dogmatycznej o Kościele, a Ojciec Święty przychylając się do próśb Biskupów polskich, ogłosił Maryję Matką Kościoła. Uczynił to w Bazylice Watykańskiej, dnia 21 listopada 1964 roku, na zakończenie III Sesji Soboru i powierzył Jej cały rodzaj ludzki. Oto Jego słowa: Ku chwale więc Najświętszej Maryi Panny, oraz ku naszej radości, ogłaszamy Najświętszą Maryję Pannę Matką Kościoła, czyli całego Ludu chrześcijańskiego, zarówno wiernych, jak i pasterzy, którzy wszyscy zwą Ją swą Matką najmilszą. Ustanawiamy również, aby odtąd cały lud chrześcijański oddawał Matce Boga pod tym właśnie najmilszym Imieniem jeszcze większą cześć i do Niej zanosił swe prośby… Twemu Niepokalanemu Sercu powierzamy, o Bogurodzico Dziewico, całą ludzkość! Padło oficjalne oświadczenie: Kościół ma Matkę! Matka Chrystusowa jest Matką naszą. Radość Ojców Soboru była nieopisana. Można ją porównać tylko z radością, jaką wywołało na Soborze Efeskim w roku 431 ogłoszenie dogmatu o Boskim Macierzyństwie Maryi.
Na zakończenie Roku Wiary (w czerwcu 1968 roku), Ojciec Święty potwierdził swoje orzeczenie o Matce Kościoła w Wyznaniu Wiary, w tzw. Credo Pawłowym które w Polsce wielokrotnie było później powtarzane.
Episkopat Polski włączył nowe wezwanie do Litanii Loretańskiej : „Matko Kościoła, módl się za nami”. wniósł równocześnie prośbę do Stolicy Świętej, aby wezwanie to znalazło się w Litanii odmawianej w Kościele Powszechnym, i aby Papież ustanowił Święto Matki Kościoła również dla całego Kościoła Powszechnego. Na razie Stolica Święta zezwoliła na wprowadzenie Święta Matki Kościoła w Polsce, które z radością będziemy jutro po raz pierwszy obchodzili, Ufamy, że w niedługim czasie, będzie ono rozszerzone na cały Kościół powszechny.
Wdzięcznym sercem zwracamy się ku Ojcu Świętemu Pawłowi VI, ale z największą wdzięcznością musimy się dzisiaj zwrócić ku samemu Chrystusowi, który Matkę swoją uczynił Matką naszą i Matką całego Kościoła. Wszak jest faktem, że Zbawiciel świata ogłosił Maryję Matką Kościoła, gdy z Krzyża Kalwaryjskiego skierował do Jana słowa, których treść ma za sobą na wieki powagę Konającego Jezusa Chrystusa: „Oto Matka twoja”. Jeśli więc biskupi polscy zabiegali podczas Soboru i zabiegają obecnie o kult Maryi jako Matki Kościoła, to spełniają wolę Chrystusa wyrażoną Przezeń w chwili, gdy przez krwawą ofiarę na Krzyżu zbawiał świat.
Przenieśmy się teraz myślą na wzgórze Kalwaryjskie. Zbawiciel oddaje swego Ducha Ojcu. Ale umierając, zaczyna żyć we wszystkich, którzy patrzą z ufnością ku Jego Krzyżowi. Z otwartego boku Zbawcy wychodzi Kościół, który ogarnia całą Rodzinę człowieczą. Gdy umiera fizycznie ciało Chrystusa, zrodzone z Maryi Dziewicy, rodzi się wielkie, Mistyczne Ciało, wyprowadzone z Jego boku, Kościół święty. Chrystus stoi odtąd na czele wielkiej rzeszy Dzieci Bożych Pierworodny wszelkiego stworzenia. „A pod Krzyżem Jezusowym stała Matka Jego…” Ona rozumie dzieło, które się dokonuje. Wie, po co stoi Krzyż i dlatego Ona trwa pod Krzyżem. Wie, że Jej Macierzyństwo wobec Chrystusa nie kończy się z chwilą śmierci Zbawiciela, ale rozszerza się na wszystkie członki Jego Mistycznego Ciała, na wszystkie odkupione Dzieci Boże. Matka Jezusa z Nazaretu staje się Matką Wielkiego Chrystusa, Matką Kościoła, Matką odkupionej Rodziny człowieczej.
Umiłowane Dzieci Boże ! Teraz lepiej rozumiemy, dlaczego Sobór naukę o Matce Najświętszej umieścił w konstytucji Dogmatycznej o Kościele. Nie da się bowiem oddzielić Matki od Syna, nie tylko w dziejach życia Chrystusa na ziemi, ale także w dziejach Jego Kościoła. Oni zawsze są razem od momentu Zwiastowania i Wcielenia, poprzez Kalwarię i Wieczernik Zielonych Świąt, po wszystkie czasy. Dlatego nauka o Bogurodzicy została włączona do nauki o Kościele.
Sobór Watykański II wyjaśnia w Konstytucji Dogmatycznej o Kościele zadanie Maryi w misterium Chrystusa i Jego Kościoła. Maryja jest związana z Chrystusem, a równocześnie z Jego Kościołem. Związana jest z Kościołem przez swoje Boskie Macierzyństwo, jest bowiem Matką Boga-Człowieka, Założyciela Kościoła. Związana jest z Kościołem również przez to, że Chrystus, umierając oddał Jej odkupioną ludzkość. Rodzący się na Krzyżu Kościół święty, w swym niemowlęcym okresie potrzebował Matki. Od razu Ją też otrzymał : „Oto Matka twoja”. Jak Słowo Wcielone potrzebowało Matki, tak i Chrystus, żyjący w Kościele musi być związany z Matką swego człowieczeństwa. Taka prawda o Kościele jest dopiero w pełni teologiczna ! Zmysł katolicki Soboru doprowadził do tego, że nauka o Maryi została włączona do nauki o Kościele tak że nie można nawet myśleć o Kościele bez Matki Kościoła. Kościół Chrystusowy jest zarazem Maryjny. Dzieje Kościoła są dziejami Boga Człowieka i Jego Matki, pełniących razem każde w swoim zakresie niezbędne zadanie zbawcze wobec ludzkości.
Świat współczesny zapragnął na nowo zobaczyć Kościół. Sobór Watykański II przypomniał ludzkości, że Kościół to żyjący i działający Chrystus, z którym z woli Ojca od początku współdziałała Matka Boga-Człowieka, Maryja. W ramionach Tych Dwojga Jezusa i Maryi znajduje się Lud Boży: papież, biskupi, kapłani, zakony, cała Hierarchia i świeccy rodzice, młodzież, dziatwa. Maryja nie jest tylko postacią historyczną, która wypełniła już swoje zadanie. Ona żyje w Kościele działa z Chrystusem w dziele Odkupienia Rodziny ludzkiej.
Kiedyś, gdy podważana była Boskość Jezusa Chrystusa, został ogłoszony na Soborze w Efezie dogmat o Boskim Macierzyństwie Maryi. Matka przypomniała Boską Osobę Syna, Jezusa Chrystusa. Obecnie Maryja ogłoszona Matką Kościoła, wskazuje również na żyjącego w Kościele Chrystusa. Pomaga nam zrozumieć że Kościół, którego jest Matką, to żyjący na ziemi Jezus, w Głowie i w członkach. Ułatwia nam zrozumienie tajemnicy Kościoła, jako wielkiego Mistycznego Ciała Jej Syna, którego jesteśmy członkami.
Będziemy teraz snuli dalej myśli, w wymiarze osobistym. Matka Kościoła jest w szczególny sposób Matką moją. Bo przecież ja jestem cząstką Chrystusowego Ciała, jestem Kościołem Bożym. Ogłoszenie święta Matki Kościoła, to ogłoszenie święta mojej Matki i przypomnienie, ja mam taką Matkę. Już nie jestem sam. Czy moja ziemska matka żyje, czy nie, mam Matkę, która nie umiera, zawsze jest przy mnie obecna, czujna, służąca mi całą mocą swego Macierzyńskiego Serca, jednocząca mnie z Boskim swym Synem, a moim Bratem, Jezusem Chrystusem.
Z masztu Krzyża powiedział do Niej Jezus, pokazując na Jana, na Kościół, na całą ludzkość, na mnie… „Oto syn Twój”. Przecież to Matka Jezusowa, a teraz Matka Kościoła i całego Ludu Bożego i Matka moja. Zostaje oddana rzeszy, wszystkim ludziom i… mnie. Już nie będzie miała spokojnej chwili. Ludzie będą się do Niej zwracać w swych potrzebach, we wszystkich chwilach życia. Sam Bóg wskazuje nam: Patrzcie na Nią. Idźcie do Niej ! Ona wam pomoże ! Ona wszystkiemu zaradzi. Ona da wam Jezusa błogosławiony Owoc żywota swojego.
Taka Matka jest potrzebna współczesnemu światu, do Niej ludzie zwracają swoje oczy i serca, za taką tęsknię i ja. Taka Matka trwać będzie w Kościele Chrystusowym zawsze wrażliwa na innych, oddana całkowicie służbie w miłości. Taka trwać będzie pod krzyżem każdego dziecka Bożego, odkupionego Krwią Chrystusa.
Tęsknota ludzkości za Matką
wiatu współczesnemu potrzeba matki. Ludzkość dzisiejsza tęskni da matki bardziej niż kiedykolwiek. W epoce „cudów” techniki, podróży kosmicznych i księżycowych wypraw potrzebny jest cud serca. Żywym ludziom nie wystarczą stalowe maszyny: żywi ludzie mają dość zaciśniętych pięści, nienawiści i wojen tęsknią do macierzyńskiego serca, do miłości, dobroci, życzliwości i szacunku jednych dla drugich. Wszyscy zaczynamy tęsknić do „ludzkiego” człowieka i „ludzkiej” kultury. Pragniemy, aby człowiek liczył się więcej niż maszyna i produkcja, aby wszyscy uznali, że najważniejszy jest człowiek. Jak dla prawdziwej matki najważniejsze jest jej dziecko, a tym bardziej jest kochane, im bardziej jest upośledzone, tak Rodzina ludzka musi nauczyć się szanować, kochać i ochraniać najbiedniejsze swe dzieci.
Gdzież szkoła takiej miłości? W macierzyńskich ramionach Matki Jezusowej, Matki Kościoła, Matki Rodziny człowieczej. Ona czuwa nad naszą wiarą i życiem z wiary, którego prawem naczelnym jest miłość, wymagająca nieraz ofiary z siebie na rzecz innych.
Przykładem takiej miłości jest życie i śmierć Ojca Maksymiliana Kolbe, jednego z największych czcicieli Maryi. Ten „szaleniec Niepokalanej”, wychowany w Maryjnej „szkole” miłości ku braciom, oddał życie za drugiego człowieka w obozie Oświęcimskim. Oto jak wielki jest macierzyński wpływ Matki Chrystusowej i Matki naszej na kształcenie takich stosunków między ludźmi, które są przedmiotem największych tęsknot współczesnej ludzkości.
Aby kultura była ludzka, nie może w niej zabraknąć elementu macierzyńskiego. „Mężczyzną i niewiastą” stworzył Bóg człowieka i do obojga powiedział : „Czyńcie sobie ziemię poddaną”. Gdy zabraknie wartości ducha kobiecego w rodzinie, w narodzie, w świecie, „ludzkość” staje się „nieludzka”.
Poganiejący świat współczesny rzuca cienie swego myślenia także na kobietę. Nie chce w niej widzieć matki życia, wystarcza mu, że jest kobietą, Nawet lęka się tego, aby kobieta została matką. Rodzi się groza wynaturzenia kobiety. Obok awansu społecznego, obserwujemy równocześnie poniżenie współczesnej kobiety.
Skutki tego są aż nazbyt widoczne u nas w Polsce, kraju, gdzie dotychczas kobietę-matkę otaczano wielką czcią. Wmówiono w kobietę, że jej szczęściem jest uwolnienie się od macierzyństwa. Doszło do tego, że musimy organizować specjalną „Krucjatę miłości” w obronie zagrożonego już dziś życia Narodu.
Trzeba więc dzisiaj przywrócić godność matki i macierzyństwa. Idzie o to, aby kobieta wszędzie, na każdym odcinku życia w rodzinie, w pracy zawodowej, społecznej, publicznej działała na sposób właściwy, po macierzyńsku. Trzeba dziecku, które ma prawo do istnienia, do domu, do miłości przywrócić matkę. Trzeba przywrócić świadomość posiadania Matki naszemu Narodowi, Kościołowi, Rodzinie ludzkiej . Może wtedy nieludzki świat stalowych potęg, zamieni się w świat prawdziwie ludzki, którego prawem będzie miłość, nie groza i lęk !
W takim czasie Ojciec święty z natchnienia Ducha Świętego ogłasza Maryję Matką Kościoła, a Episkopat Polski ustanawia obecnie jej święto, przypominając wszystkim Chrystusowe słowa: „Oto Matka twoja”. Dzięki temu cześć Maryi, jako Matki Chrystusa historycznego i eucharystycznego, opatrznościowo wzrasta: oto czcimy Maryję również jako Matkę Chrystusa Mistycznego, Matkę Kościoła, ustanowionego również przez Boga dla zbawienia całej ludzkości. Kościół od dawna ukazywał Maryję, jako Matkę z Dziecięciem w ramionach, Matkę karmiącą. Obraz Matki Bożej z Dziecięciem na ręku, obraz Boga-Człowieka przy piersi macierzyńskiej, zawsze był znakiem kultury chrześcijańskiej i chrześcijańskiego humanizmu. Ale teraz Kościół całą Rodzinę ludzką przygarnął do macierzyńskiego serca Matki Boga Człowieka, ogłaszając Ją Matką Kościoła. w ten sposób spełniają się tęsknoty ludzkie za Matką, za macierzyńskim sercem, za dobrocią i miłością.
Zakończenie
Niech więc wdzięczność i radość przepełnia nasze serca, że obchodzimy dziś święto Matki Kościoła. Polska czyni to jedna z pierwszych wśród narodów chrześcijańskich. To pierwszeństwo przyjmijmy jako szczególną łaskę i nagrodę za wierność i miłość Narodu do Maryi. Oddani w niewolę Jej macierzyńskiej miłości, za wolność Kościoła, mając poprzez całe dzieje tak liczne dowody Jej opieki i pomocy z ufnością przedstawiamy Matce Kościoła wszystkie jego potrzeby.
W ogniach miłości Ducha Świętego, rządzącego Kościołem, głosimy Wam, Bracia i Siostry, radość bardzo wielką : Kościół ma Matkę ! Dzieci Kościoła mają Matkę! Wołajmy więc do Maryi: Okaż się nam Matką Okaż się Matką Kościoła w Ojczyźnie naszej i w całym świecie ! Amen.
Jasna Góra, dnia 4 maja 1971 r.
125 Konferencja Episkopatu Polski
©
Rodzina Wyszyńskich
Rady mamy są bardzo ważne w życiu człowieka, chociaż czasami bywają niedoceniane przez dzieci za jej życia. A co radziły mamy siedmiorga wybitnych Polaków? Warto je nieco poznać, skoro ich dzieci wyrosły na porządnych ludzi.
1. Marianna Popiełuszko: Odpowiadaj dobrem na zło!
„Pierwsze wskazówki i pierwsze seminarium to on miał w domu” – powiedziała kiedyś Marianna Popiełuszko, mama bł. ks. Jerzego. Syn znany jest przede wszystkim z życia zasadą: zło dobrem zwyciężaj. Trudno przypuszczać, żeby przyszły męczennik był zdolny do wcielania jej w życie, gdyby nie wartości wyniesione z domu. Po tragicznej śmierci syna Marianna przebaczyła jego mordercom.
2. Emilia Wojtyła: Szanuj życie nienarodzone bardziej niż własny komfort!
Wielu wskazuje na to, że jednoznaczne nauczanie Jana Pawła II o nienaruszalności życia już od poczęcia oparte było na wartościach wyniesionych z domu rodzinnego: gdyby nie decyzja matki przyszłego papieża, że urodzi dziecko mimo zagrożenia, Karol Wojtyła mógłby w ogóle nie przyjść na świat. Papież Polak wyznał kiedyś, że nauczył się znosić cierpienie od matki, która po jego narodzinach już nie wróciła do pełni zdrowia. Dla niej ważniejsze było życie dziecka, niż jej własne zdrowie, a nawet życie.
3. Julianna Wyszyńska: Patrz szerzej i głębiej!
Znane są słowa chorej mamy kard. Stefana Wyszyńskiego, która mówiła do syna: „Ubieraj się, ale nie tak, inaczej się ubieraj…”. Z pozoru błaha rada, po latach została uznana za życzenie matki, aby Stefan został księdzem. Matka Prymasa radzi, aby nie skupiać się tylko na tym, co wydaje się oczywiste, ale poprzez proste porównania przekazywać to, co naprawdę wartościowe w dalszej perspektywie.
4. Marianna Kolbe: Rozwijaj i wykorzystuj dane Ci talenty!
Mama słynnego męczennika z Oświęcimia o. Maksymiliana Kolbego to barwna postać. Jako furtianka u felicjanek w Krakowie dała się poznać jako osoba zaradna życiowo – umiała załatwiać wiele spaw w tym samym czasie. Jej syn znany jest również jako człowiek praktyczny, który wiele spraw organizował i realizował na szeroką skalę. Przypadek? A może nauka wyniesiona z domu?
5. Marianna Kowalska: Pamiętaj o potrzebujących!
„Nieustannie składam Bogu dzięki za takich rodziców” – to słowa św. s. Faustyny Kowalskiej. Jej mama, Marianna, została zapamiętana przez znajomych jako osoba chętnie dzieląca się z innymi: „Matka św. Siostry Faustyny, kiedy piekła chleb, a czyniła to zazwyczaj na początku tygodnia – zawsze miała kromkę pachnącego pieczywa dla przechodzących drogą dzieci” – wspominali. Może ten słynny moment, kiedy do świętej przyszedł Jezus pod postacią ubogiego młodzieńca, a ta nakarmiła Go, to wcielone w życie wspomnienie z dzieciństwa?
6. Maria Hlond: Wykonuj swoje obowiązki „poważnie i ochoczo”!
„Otwarłaś przed nami szeroko drogę do szczęścia, boś nas wychowała nie do pieszczot i wygód, lecz do hartu i pracy i nauczyłaś nas kochać obowiązek, a powinność spełniać poważnie i ochoczo” – pisał ks. August Hlond do matki, donosząc jej o nominacji kardynalskiej. O mamie Prymasa niewiele wiemy, ale pewne jest, że była osobą, która kładła nacisk na dobre spełnianie swoich obowiązków. Jak widać, już jako kardynał jej syn August miał jej rady w sercu i pilnie wypełniał z dużym pożytkiem dla Kościoła i państwa.
7. Ewa Felińska: Pamiętaj o sprawach najważniejszych!
Mama arcybiskupa warszawskiego św. Zygmunta Szczęsnego Felińskiego jest autorką „Wspomnień z Syberii”. Była znaną działaczką przeciwko rosyjskiemu zaborcy, za co trafiła właśnie na Syberię. Dbała o to, aby jej dzieci od najmłodszych lat kierowały swoje myśli i pragnienia ku temu, co najważniejsze. Zygmunt tak ją wspominał: „z miłością macierzyńską śledziła wszystkie odcienie mego charakteru, i w każdej myśli przelotnej, w każdym słowie, w każdym uczynku wnet odkryje dobrą lub złą stronę, a znając moje skłonności, wnet daje rady, które bez namysłu można przyjmować, bo pochodzą z życzliwości prawdziwej, z serca”.
A jakie są rady naszych Mam? Czy o nich pamiętamy…?
